Zbawienną rolą w ochronie ptaków siewkowych jest ekstensywne użytkowanie łąk poprzez ich koszenie i/ lub wypas. Zarówno coroczne koszenie łąk, jak i wypas wpływają na spowolnienie procesu zarastania terenów otwartych, łąk i dolin rzecznych. W przypadku wypasu mamy jednak do czynienia z procesem zbliżonym do naturalnego, którego efekty są korzystniejsze, gdyż następują stopniowo i z różnym nasileniem.    
Wypas sprawia, że w krajobrazie w całym okresie lęgowym dominują niskie i okresowo średniowysokie zbiorowiska trawiaste, szuwarowe i ziołoroślowe (preferowane przez dubelty). Ponadto, dzięki zgryzaniu oraz rozdeptywaniu darni przez pasące się zwierzęta siedliska te posiadają strukturę łanową lub luźnokępkowa, zaś przy warstwie przyziemnej zwykle nie tworzy się zwarta jednorodna ruń. Pasące się na łąkach konie czy krowy poprzez rozdeptywanie zbitej obumarłej roślinności tworzą niezliczoną ilość mikrosiedlisk, które byłyby niedostępne przy tradycyjnym mechanicznym koszeniu. Wypas zapewnia więc wysoką mozaikowość siedliska oraz w porównaniu do wczesnych koszeń, zwiększa szansę na przetrwanie gniazda i przeżycie młodych dubeltów.
Uwzględniając dane pozyskane z innych projektów postanowiliśmy po raz pierwszy wprowadzić wypas konika polskiego również w dolinę rzeki Supraśl. W ramach projektu dotyczącego ochrony dubelta na terenie dolin rzecznych Puszczy Knyszyńskiej ogrodziliśmy ponad 4500 m łąk (powierzchnia łąk to około 50 ha), gdzie w sezonie wypasanych jest blisko 40 koni.
Już dzisiaj wiemy, że ogrodzenie elektryczne, w którym wypasane są konie stopniowo, z roku na rok stwarza doskonałe warunki żerowiskowe dla dubelta i innych ptaków siewkowych. Efekty kolejnych powierzchni przewidzianych pod wypas będą przez nas obserwowane w następnych latach trwającego projektu.